یار

الان چند ماهه گذشته از پست قبلی تو این بلاگم و باید بگم که آره، اون آینده روشن رو دارم کمی تا قسمتی زندگی میکنم.

همه چی به طرز سریعی پیش رفت و داره میره. انگار که یکی دستشو گذاشته باشه رو دور تند زندگیم.

حداقل چند ماه نیاز دارم تا هضم کنم همه چیزو. که باور کنم عزیزترینم شده یار همیشگی زندگیم. که داریم میریم زندگیمونو تو جایی که همیشه آرزوشو داشتیم شروع کنیم. هر چند سخت. هر چند دور از خانواده هامون. بات یو نو . وی ار نو عه فمیلی :)